جویده موج ِرها ماسه های خواب آلود 
رسیده پیکر " ماهی " به ساحل ، آب آلود 

حواس ساحل ِ مرموز ِ عافیت اندیش -
کجاست ؟ دست تطاول چه بی حساب ، آلود 

به هرزه گردی چشم های بی خدا ، انگار
سکوت  ، نعره ی تلخی است اضطراب آلود 

فغان که رندِ لمیده به روی راحت ِ وهم 
خبر ندارد از آن پیکر مهاب آلود 

" زگریه مردم چشمم نشسته در خون است " 
به سینه درد عمیقی است التهاب آلود 
( رضا محمدصالحی)